1. Wydarzenie Uruchamiaj\u0105ce („Inciting Incident”)<\/strong><\/h3>\n

Mapowanie na Trzy Akty:<\/p>\n\n\n\n\n

Coyne<\/em><\/strong><\/td>\n

Trzy Akty<\/em><\/strong><\/td>\n<\/tr>\n

Wydarzenia Uruchamiaj\u0105ce<\/em><\/td>\n

Zaburzenie; Pierwszy Punkt Zwrotny<\/em><\/td>\n<\/tr>\n<\/tbody>\n<\/table>\n Z ciekawostek odnotowa\u0142em poni\u017csze:<\/p>\n \n Funkcj\u0105 Wydarzenia Uruchamiaj\u0105cego jest zaburzenie r\u00f3wnowagi \u017cyciowej protagonisty. Bez tego w historii nic znacz\u0105cego nie mo\u017ce si\u0119 wydarzy\u0107.<\/li>\n Wydarzenia Uruchamiaj\u0105ce pojawiaj\u0105 si\u0119 na jeden z dw\u00f3ch sposob\u00f3w: albo w wyniku aktywnie podj\u0119tej decyzji\/ wyboru (PRZYCZYNA), albo w wyniku PRZYPADKU.<\/li>\n Coyne<\/em> przypomina, \u017ce powstrzymanie si\u0119 od dzia\u0142ania te\u017c mo\u017ce by\u0107 Wydarzeniem Uruchamiaj\u0105cym (zw\u0142aszcza w historiach typu Mini-plot).<\/li>\n Globalne Wydarzenie Uruchamiaj\u0105ce musi nie\u015b\u0107 dla widza dodatkow\u0105 obietnic\u0119: zapowiada\u0107 zako\u0144czenie (chocia\u017c Coyne<\/em> tak tego nie nazywa, na m\u00f3j rozum chodzi o pytanie dramaturgicznie). A pisz\u0105c o obietnicy Coyne<\/em> zastrzega: nie obiecuj czego\u015b, z czego potem si\u0119 nie wywi\u0105\u017cesz (innymi s\u0142owy historia powinna da\u0107 odpowied\u017a na postawione pytanie dramaturgiczne).<\/li>\n Dodatkowo Wydarzenie Uruchamiaj\u0105ce powinno by\u0107 zaskakuj\u0105ce i maksymalnie zniewalaj\u0105ce dla widza. Dobre Wydarzenie robi ZIG, kiedy czytelnik oczekuje ZAG – pisze Coyne<\/em>.<\/li>\n Wiele gatunk\u00f3w ma konwencjonalne Wydarzenia Uruchamiaj\u0105ce. Na przyk\u0142ad dla historii o morderstwie b\u0119dzie nim odkrycie cia\u0142a (a Kulminacj\u0105 b\u0119dzie rozwi\u0105zanie zagadki, jak ofiara zgin\u0119\u0142a).<\/li>\n<\/ul>\n  <\/p>\n 2. Komplikacje („Complication”)<\/strong><\/h3>\n Mapowanie na Trzy Akty:<\/p>\n\n\n\n\n Coyne<\/em><\/strong><\/td>\n Trzy Akty<\/em><\/strong><\/td>\n<\/tr>\n Komplikacje<\/em><\/td>\n Perypetie\/przeszkody z Drugiego Aktu<\/em><\/td>\n<\/tr>\n<\/tbody>\n<\/table>\n Coyne<\/em> k\u0142adzie na szal\u0119 ponad dziesi\u0119\u0107 tysi\u0119cy godzin, kt\u00f3re dedykowa\u0142 analizie r\u00f3\u017cnych tekst\u00f3w, by podzieli\u0107 si\u0119 swoim przekonaniem, \u017ce to co odr\u00f3\u017cnia ziarna od plew to: wzrastaj\u0105cy poziom komplikacji i perypetii, przed kt\u00f3rymi staje protagonista<\/strong> („the escalating degrees of conflict that face the protagonist”).<\/p>\n \u0141atwo by mi by\u0142o za\u017cartowa\u0107 na temat donios\u0142o\u015bci powy\u017cszego odkrycia – ale prawda jest taka (i zgodna z moimi obserwacjami, chocia\u017c daleko mi do liczby godzin, kt\u00f3rymi szczyci si\u0119 Coyne<\/em>), \u017ce jest to regu\u0142a r\u00f3wnie powszechnie znana, co i zaniedbywana.<\/p>\n Coyne<\/em> zaleca, aby nie zostawia\u0107 tej kwestii ani przypadkowi, ani intuicji. Proponuje przypisa\u0107 ka\u017cdej kolejnej komplikacji warto\u015b\u0107 liczbow\u0105 w skali od 1 do 10 i podda\u0107 analizie tak powsta\u0142y ci\u0105g. Przy czym kieruje si\u0119 prost\u0105 i zrozumia\u0142\u0105 definicj\u0105 – warto\u015b\u0107 komplikacji jest tym wy\u017csza im trudniej bohaterowi jest wr\u00f3ci\u0107 do punktu wyj\u015bcia, otrz\u0105sn\u0105\u0107 si\u0119 z konsekwencji.<\/strong> Je\u017celi komplikacj\u0105 mia\u0142oby by\u0107 zostawienie portfela w domu, po kt\u00f3ry bohater mo\u017ce \u0142atwo wr\u00f3ci\u0107 – to pewnie taka komplikacja w skali od 1 do 10 b\u0119dzie mia\u0142a 0. Ale je\u017celi np. zostanie nies\u0142usznie oskar\u017cony o gwa\u0142t na nieletniej (co spotka\u0142o bohatera filmu „Pokuta”<\/em>), a oskar\u017cenie to z\u0142amie mu karier\u0119, rozdzieli z ukochan\u0105 i po\u015ble do wi\u0119zienia – to skala tej komplikacji b\u0119dzie odpowiednio wi\u0119ksza. Dziesi\u0119\u0107 zarezerwowane jest dla komplikacji, z kt\u00f3rych nie ma powrotu do status quo z przesz\u0142o\u015bci. I oczywi\u015bcie nie ma nakazu, aby ka\u017cda nast\u0119pna musia\u0142a by\u0107 powy\u017cej poprzedniej – Coyne<\/em> nie jest a\u017c tak naiwny – chodzi o og\u00f3lny trend wzrostowy.<\/p>\n Ciekawi mnie czy zdarzy\u0142o si\u0119 komukolwiek z czytelnik\u00f3w tak pisa\u0107 sw\u00f3j scenariusz? Bo to tego ju\u017c bardziej zaczyna pasowa\u0107 nazwa: projektowanie ni\u017c pisanie\u2026<\/p>\n Si\u0119gn\u0105\u0142em pami\u0119ci\u0105, jak wygl\u0105daj\u0105 komplikacje w „Thelma i Louise”<\/em> i zauwa\u017cy\u0142em co\u015b jeszcze, o czym Coyne<\/em> nie pisze. Oto trzy najwa\u017cniejsze komplikacje w tej historii:<\/p>\n 1.Louise zabija niedosz\u0142ego gwa\u0142ciciela<\/p>\n 2.Thelma napada na sklep<\/p>\n 3.Thelma i Louise wje\u017cd\u017caj\u0105 w przepa\u015b\u0107<\/p>\n One nie tylko wzrastaj\u0105. W chwili, gdy si\u0119 wydarzaj\u0105 czytelnik ma wra\u017cenie, \u017ce obcuje z najwy\u017cszym mo\u017cliwym poziomem Komplikacji.<\/strong> \u017be jeste\u015bmy na dnie, co w trakcie rozwoju akcji okazuje si\u0119 nieprawd\u0105: \u201ebo, drogi widzu, mo\u017ce by\u0107 jeszcze gorzej.\u201d<\/em><\/p>\n Coyne<\/em> zwraca r\u00f3wnie\u017c uwag\u0119 na „dobrych kumpli” (the little buddies) komplikacji. S\u0105 nimi punkty zwrotne. To s\u0105 te momenty, kt\u00f3re wysuwaj\u0105 na pierwszy plan jak\u0105\u015b nowa informacj\u0119, kt\u00f3rej bohater nie mo\u017ce z ignorowa\u0107.<\/p>\n S\u0105 dwa sposoby, na utworzenie zwrotu w wydarzeniu:<\/p>\n – Dzia\u0142anie bohatera<\/p>\n – Ujawnienie informacji<\/p>\n Oba s\u0105 wa\u017cne i Coyne<\/em> przestrzega przed monokultur\u0105, to znaczy przed u\u017cywaniem tylko jednego z powy\u017cszych typ\u00f3w. Seria zwrot\u00f3w wynikaj\u0105cych jedynie z dzia\u0142a\u0144 bohatera przyt\u0142oczy i sfrustruje widza. Opieranie si\u0119 jedynie na ujawnianiu kolejnych informacji nada opowie\u015bci charakter opery mydlanej.<\/p>\n  <\/p>\n 3. Kryzys\/ Prze\u0142om („Crisis”)<\/strong><\/h3>\n Mapowanie na Trzy Akty:<\/p>\n\n\n\n\n Coyne<\/em><\/strong><\/td>\n Trzy Akty<\/em><\/strong><\/td>\n<\/tr>\n Kryzys<\/em><\/td>\n Pierwsza cz\u0119\u015b\u0107 Drugiego Punktu Zwrotnego (\u201e\u0142apka w d\u00f3\u0142\u201d).<\/em><\/td>\n<\/tr>\n<\/tbody>\n<\/table>\n Wed\u0142ug definicji Coyne’a<\/em> Kryzys to jest Pytanie. Do bohatera o jego decyzj\u0119, przed kt\u00f3r\u0105 staje zaraz po zwrocie akcji. Jego fundamentalna tre\u015b\u0107 brzmi: „I co ch\u0142opie\/ kobieto teraz z tym zrobisz?”<\/strong><\/p>\n Louise w obecno\u015bci Thelmy zabija jej niedosz\u0142ego gwa\u0142ciciela. I co dziewczyny teraz z tym zrobicie? Uciekniecie, oddacie si\u0119 w r\u0119ce policji? A mo\u017ce kropniecie kogo\u015b jeszcze?<\/p>\n Thelma traci pieni\u0105dze na ucieczk\u0119 do Meksyku. I co dziewczyny teraz z tym zrobicie? Rzucicie si\u0119 w po\u015bcig za Bradem Pittem, by skopa\u0107 mu to, na co zas\u0142u\u017cy\u0142, i podrapa\u0107 ten jego kaloryfer na brzuchu? Oddacie si\u0119 w r\u0119ce policji? A mo\u017ce p\u00f3jdziecie dalej pieszo, bo tak b\u0119dzie taniej?<\/p>\n Policja osacza Thelm\u0119 i Louise na brzegu kanionu. I co dziewczyny teraz z tym zrobicie?<\/p>\n Reakcja na kryzys (odpowied\u017a na pytanie) definiuje charakter postaci<\/strong>. Przy czym Coyne<\/em> s\u0142usznie przypomina (i to kilka razy z rz\u0119du), \u017ce na ko\u0144cu licz\u0105 si\u0119 czyny bohatera, a nie s\u0142owa. Callie Khouri<\/em> uszanowa\u0142a t\u0119 zasad\u0119 i dlatego pokaza\u0142a nam na ekranie, jak auto z Thelm\u0105 i Louise wje\u017cd\u017ca przepa\u015b\u0107.<\/p>\n Coyne<\/em> poleca dwie techniki budowania kryzys\u00f3w. Posta\u0107 mo\u017cna postawi\u0107 albo przed:<\/p>\n \n wyborem najlepszego z dost\u0119pnych z\u0142ych opcji, albo<\/li>\n wyborem pomi\u0119dzy dwoma wykluczaj\u0105cymi si\u0119 dobrymi opcjami<\/li>\n<\/ol>\n Je\u017celi chodzi o pierwszy przypadek – stawianie bohatera przed dwoma, trzema, czy dowoln\u0105 liczb\u0105 z\u0142ych wybor\u00f3w jest intuicyjnie oczywiste. Ale co oznaczy najlepszy z nich? Dlaczego decyzja Thelmy i Louise w ostatniej scenie filmu, aby rzuci\u0107 si\u0119 w przepa\u015b\u0107, by\u0142a najlepszym wyborem z dost\u0119pnych z\u0142ych? A intuicyjnie czujemy, \u017ce by\u0142a.<\/p>\n Z analizy przyk\u0142ad\u00f3w Coyne’a<\/em> wnosz\u0119, \u017ce kluczem jest tu ten wyb\u00f3r, kt\u00f3ry zapewnia bohaterowi moralne zwyci\u0119stwo<\/strong>. Je\u017celi bohater nie mo\u017ce wygra\u0107 w Linii A (Zewn\u0119trzny Schemat), niech wygra chocia\u017c w Linii B (Schemat Wewn\u0119trzny). Thelma i Louise skacz\u0105c do Wielkiego Kanionu wybieraj\u0105 wolno\u015b\u0107 i ostatecznie wyrywaj\u0105 si\u0119 z systemu, kt\u00f3ry nie potrafi zapewni\u0107 im sprawiedliwo\u015bci i r\u00f3wno\u015bci. W Linii A (Schemacie Zewn\u0119trznym) gin\u0105, ale w Linii B (Schemacie Wewn\u0119trznym) pozostaj\u0105 niepokonane.<\/p>\n W drugim przypadku, wyboru pomi\u0119dzy dwoma wykluczaj\u0105cymi si\u0119 dobrymi opcjami, newralgicznymi s\u0142owami s\u0105 „wykluczaj\u0105cymi si\u0119”. Je\u017celi i Basia, i Kasia s\u0105 mi przychylne, to kt\u00f3r\u0105 powinienem zaprosi\u0107 na bal? Obie s\u0105 \u015bliczne i w og\u00f3le, ale wyb\u00f3r Basi oznacza p\u00f3j\u015bcie na no\u017ce z Kasi\u0105 i vice versa. I ju\u017c powstaje pretekst do stworzenia sceny na miar\u0119 rozmowy Hamleta z czaszk\u0105.<\/p>\n Coyne<\/em> ze swojej strony podaje taki oto przyk\u0142ad ze Sprawy Kramer\u00f3w<\/em>. Pan Kramer po odej\u015bciu \u017cony m\u00f3g\u0142 podj\u0105\u0107 jedn\u0105 z dw\u00f3ch DOBRYCH decyzji: wynaj\u0105\u0107 opiekunk\u0119 do dziecka i skupi\u0107 si\u0119 na karierze zawodowej (dobr\u0105 r\u00f3wnie\u017c dla jego syna, bo zapewniaj\u0105ca wszystkim bezpiecze\u0144stwo finansowe) albo narazi\u0107 swoj\u0105 karier\u0119 i finanse domowe na szwank i zaj\u0105\u0107 si\u0119 synem samodzielnie. Wybra\u0142 to, co sprawi\u0142o, \u017ce film trafi\u0142 na p\u00f3\u0142k\u0119 z napisem: „dzie\u0142a wybitne”.<\/p>\n To tylko technika, ale ciekawa i dlatego doda\u0142em j\u0105 do swojego narz\u0119dziownika z adnotacj\u0105: warto pami\u0119ta\u0107 i \u015bwiadomie u\u017cywa\u0107.<\/p>\n Mapowanie na trzy akty: W trzech aktach Kryzys (\u201eCrisis\u201d) odpowiada\u0142by pierwszej cz\u0119\u015bci drugiego punktu zwrotnego („\u0142apka w d\u00f3\u0142”).<\/em><\/p>\n  <\/p>\n 4. Kulminacja\/ „Climax” (uwaga: w Trzech Aktach jest to druga cz\u0119\u015b\u0107 2PZ)<\/strong><\/h3>\n Mapowanie na Trzy Akty:<\/p>\n\n\n\n\n Coyne<\/em><\/strong><\/td>\n Trzy Akty<\/em><\/strong><\/td>\n<\/tr>\n Kulminacja<\/em><\/td>\n Druga cz\u0119\u015b\u0107 Drugiego Punktu Zwrotnego (\u201e\u0142apka w g\u00f3r\u0119\u201d) + nast\u0119puj\u0105ce po tym dzia\u0142ania protagonisty.<\/em><\/td>\n<\/tr>\n<\/tbody>\n<\/table>\n Uwaga, bo tu si\u0119 pojawia zamieszanie terminologiczne. Te samo poj\u0119cie: Kulminacja oznacza u Coyne\u2019a i w Trzech Aktach r\u00f3\u017cne momenty w dramaturgii. Czytelnik\u00f3w prosz\u0119 o uwa\u017cno\u015b\u0107.<\/em><\/p>\n Coyne’owska<\/em> kulminacja („Climax”) jest aktywn\u0105 odpowiedzi\u0105<\/u> bohatera na Kryzys<\/strong> (kt\u00f3ry, przypominam, jest pytaniem<\/u>). Przy czym nie chodzi jedynie o decyzj\u0119, ale o dzia\u0142anie („We may make a choice to do one thing, but when the moment actually comes, we often act differently” \/ „Decydujemy si\u0119 na jedno, ale kiedy przychodzi co do czego, robimy co\u015b innego” \u2013 zauwa\u017ca Coyne<\/em>). Tak poj\u0119ta kulminacja pokazuje prawd\u0119 na temat bohatera. Poniewa\u017c jest to wa\u017cny moment ka\u017cdej opowie\u015bci, Coyne’a<\/em> zaleca: „. Protagonists (..) must make their choices and actions ON STAGE!”<\/em>. Co znaczy, \u017ce autor powinien zadba\u0107, aby kulminacja z protagonist\u0105 w rolach g\u0142\u00f3wnych pojawi\u0142a si\u0119 na wizji (a nie np. zosta\u0142a opowiedziana). Wa\u017cne i godne zapami\u0119tania.<\/p>\n Korzystaj\u0105c z wprowadzonych struktur Coyne<\/em> pokazuje, jak mo\u017cna konstruowa\u0107 \u0142uk przemiany bohatera. Wystarczy na pocz\u0105tku i ko\u0144cu postawi\u0107 go wobec podobnych Kryzys\u00f3w (pyta\u0144<\/u>) i da\u0107… inne odpowiedzi<\/u> (Kulminacje). Proste, wr\u0119cz trywialne (Oczywi\u015bcie dotyczy tych gatunk\u00f3w, w kt\u00f3rych wymagana jest przemiana bohatera – gdy\u017c nie jest to wym\u00f3g dla ka\u017cdego typu opowie\u015bci. James Bond nie zmienia si\u0119 od dwudziestu kilku pe\u0142nometra\u017cowych film\u00f3w i trudno sobie nawet wyobrazi\u0107 rozczarowanie rzeszy fan\u00f3w, gdyby kiedy\u015b si\u0119 zmieni\u0142).<\/p>\n  <\/p>\n 5. Rozwi\u0105zanie\/ Resolution (uwaga: w trzech aktach jest to Kulminacja)<\/strong><\/h3>\n Mapowanie na Trzy Akty:<\/p>\n\n\n\n\n Coyne<\/em><\/strong><\/td>\n Trzy Akty<\/em><\/strong><\/td>\n<\/tr>\n Rozwi\u0105zanie<\/em><\/td>\n Kulminacja<\/em><\/td>\n<\/tr>\n<\/tbody>\n<\/table>\n Coyne<\/em> twierdzi, \u017ce jest to najmniej szanowana przez autor\u00f3w i najcz\u0119\u015bciej zapominana cz\u0119\u015b\u0107 opowie\u015bci. A jednocze\u015bnie jest kluczowa, aby widz m\u00f3g\u0142 w pe\u0142ni prze\u017cy\u0107 ogl\u0105dan\u0105 histori\u0119 („crucial for the reader or viewer to fully metabolize the Story”<\/em>).<\/p>\n Coyne<\/em> podaje dosy\u0107 zgrabn\u0105 regu\u0142\u0119, jak konstruowa\u0107 Rozwi\u0105zanie.<\/p>\n Je\u017celi dominuj\u0105cym schematem w opowie\u015bci jest Schemat Zewn\u0119trzny, kt\u00f3ry doczeka\u0142 si\u0119 swojego domkni\u0119cia w Kulminacji, to Rozwi\u0105zanie jest dobrym miejscem, aby domkn\u0105\u0107 Schemat Wewn\u0119trzny.<\/strong> I vice versa. Dla historii z dominuj\u0105cym Schematem Wewn\u0119trznym (tzn. skupionym na prze\u017cyciach i przemianie wewn\u0119trznej bohatera), Rozwi\u0105zanie b\u0119dzie dobrym momentem na domkni\u0119cie Schematu Zewn\u0119trznego (pokazanie widocznej zmiany w \u015bwiecie bohatera b\u0119d\u0105cej konsekwencj\u0105 jego przemiany wewn\u0119trznej).<\/p>\n Coyne<\/em> podaje taki oto przyk\u0142ad Rozwi\u0105zania z powie\u015bci „The Warrior Ethos” Stevena Pressfielda<\/em>: Po zwyci\u0119skiej bitwie (kt\u00f3ra\u00a0by\u0142a Kulminacj\u0105 opowie\u015bci i domyka\u0142a Schemat Zewn\u0119trzny) Genera\u0142 wezwa\u0142 swoich dow\u00f3dc\u00f3w i zapyta\u0142: „Bracia, w kt\u00f3rym momencie wygrali\u015bmy bitw\u0119?”. Jeden z oficer\u00f3w odpowiedzia\u0142, \u017ce w chwili ataku piechoty, inny, \u017ce to dzi\u0119ki bohaterskiej szar\u017cy kawalerii. Genera\u0142 wys\u0142ucha\u0142 wszystkich, a nast\u0119pnie podsumowa\u0142: „Nie, wygrali\u015bmy j\u0105 dzie\u0144 wcze\u015bniej, kiedy nasi \u017co\u0142nierze rezygnuj\u0105c ze snu przemaszerowali przez bagna, by zaj\u0105\u0107 lepsze pozycje na polu walki”.<\/p>\n Jest to jednocze\u015bnie domkni\u0119cie Schematu Wewn\u0119trznego i wyartyku\u0142owanie ZNACZENIA wcze\u015bniejszej Kulminacji (b\u0119d\u0105cej domkni\u0119ciem Schematu Zewn\u0119trznego). Dwa w jednym.<\/p>\n Zapadaj\u0105ce w pami\u0119\u0107 Rozwi\u0105zanie ma sztuka „Czekaj\u0105c na Godota”<\/em> Becketta<\/em> (przypominam, \u017ce to historia napisana zgodnie z systematyk\u0105 Coyne’a w konwencji anti-plot z rachitycznym Schematem Zewn\u0119trznym). „No to idziemy?” pyta jeden z bohater\u00f3w, drugi odpowiada „Chod\u017amy”. I nie ruszaj\u0105 si\u0119 z miejsca. Dzia\u0142anie poprzez brak dzia\u0142ania wydobywa znaczenie przes\u0142ania niesionego przez Schemat Wewn\u0119trzny tego dzie\u0142a.<\/p>\n (Pytanie na marginesie: co zrobi\u0107, aby nie tylko rozumie\u0107, jakie to jest genialne, ale potrafi\u0107 podobne rzeczy tworzy\u0107 samemu?)<\/p>\n  <\/p>\n Podsumowanie<\/strong><\/h3>\n W ten oto spos\u00f3b dotarli\u015bmy wsp\u00f3lnie do Kulminacji (wg Inez) i Rozwi\u0105zania (wg Coyne’a) dla niniejszego artyku\u0142u.<\/p>\n Chcia\u0142bym j\u0105\/ je sformu\u0142owa\u0107 w nast\u0119puj\u0105cy spos\u00f3b:<\/p>\n Dobry[i]<\/strong><\/a> scenariusz<\/em> jest fraktalem, kt\u00f3rego funkcj\u0105 rekurencyjn\u0105 s\u0105 nast\u0119puj\u0105ce elementy sk\u0142adowe (wywodz\u0105ce si\u0119 ze struktury Trzech Akt\u00f3w):<\/p>\n 1. Wydarzenie Uruchamiaj\u0105ce<\/p>\n 2.\u00a0Komplikacja (z zagnie\u017cd\u017conym zwrotem, kt\u00f3ry jest now\u0105 nie daj\u0105c\u0105 si\u0119 zignorowa\u0107 informacj\u0105<\/u>)<\/p>\n 3.\u00a0Kryzys\/ Prze\u0142om (kt\u00f3ry jest pytaniem<\/u>)<\/p>\n 4.Kulminacja (kt\u00f3ra jest odpowiedzi\u0105<\/u>)<\/p>\n 5. Rozwi\u0105zanie (kt\u00f3re jest znaczeniem<\/u>)<\/p>\n Reszta jest rozwini\u0119ciem.<\/p>\n [i]<\/strong><\/em><\/a> Dobry, bo z\u0142y w tej nomenklaturze b\u0119dzie rozdeptanym kalafiorem.<\/em><\/p>\n  <\/p>\n O autorze<\/strong><\/h3>\n Karol Lema\u0144ski \u2013 scenarzysta i konsultant scenariuszowy (w trakcie szkolenia), rocznik 1972. Oczekuje medalu za 20-letni sta\u017c ma\u0142\u017ce\u0144ski z t\u0105 sam\u0105 kobiet\u0105 (\u017ceby nie by\u0142o, Iwonie medal te\u017c si\u0119 nale\u017cy, wi\u0119kszy). Ojciec dw\u00f3jki cudownych stworze\u0144, kt\u00f3re w swoim mniemaniu osi\u0105gn\u0119\u0142y pe\u0142ni\u0119 o\u015bwiecenia i ch\u0119tnie t\u0142umacz\u0105 mu \u2013 i ka\u017cdemu ch\u0119tnemu \u2013 jak \u017cy\u0107. Czyli nastolatk\u00f3w.<\/p>\n Poszukuje \u015awi\u0119tego Graala idealnej struktury fabularnej. W\u00a0tym celu uczy si\u0119, studiuje, czyta. A ko\u0144ca tego spodziewa si\u0119 wraz z ostatnim namaszczeniem.<\/p>\n Chcia\u0142by napisa\u0107 kilkana\u015bcie, a mo\u017ce nawet kilkadziesi\u0105t, dobrych tekst\u00f3w (uwa\u017ca, \u017ce ju\u017c ma dwa!) i pom\u00f3c innym scenarzystom napisa\u0107 kilkadziesi\u0105t, a mo\u017ce nawet sto kilkadziesi\u0105t, \u015bwietnych historii.<\/p>\n Podsumowuj\u0105c: wierzy w \u017cycie proste i pogodne, a \u017cyciowe zawirowania pozostawia literackiej fikcji.<\/p>\n  <\/p>\n The Story Grid<\/strong><\/h3>\n Z poprzednimi cz\u0119\u015bciami cyklu mo\u017cecie si\u0119 zapozna\u0107 tutaj:<\/p>\n The Story Grid cz\u0119\u015b\u0107 1: Gatunek<\/a><\/p>\n The Story Grid cz\u0119\u015b\u0107 2: Mapa opowie\u015bci<\/a><\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":" Kolejny rozdzia\u0142 „The Story Grid”\u00a0Shawn Coyne po\u015bwi\u0119ca temu, co nazywa ponadczasowymi zasadami („timeless principles), a\u00a0jako, \u017ce jest ich pi\u0119\u0107, nazwa\u0142 je „The Five Commandments”, co mo\u017cnaby przet\u0142umaczy\u0107 jako: Pi\u0119\u0107 Przykaza\u0144. Ta terminologia sprowokowa\u0142a mnie do za\u0142\u0105czenia obrazka obok. S\u0142owa w dymku t\u0142umacz\u0105 si\u0119 tak: „Arystotelesie, poznaj Shawna Coyne’a. Zamierza zaktualizowa\u0107 Twoj\u0105 Poetyk\u0119” ;). I\u00a0je\u017celi kto\u015b…<\/p>\n","protected":false},"author":1,"featured_media":440,"comment_status":"open","ping_status":"open","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"spay_email":"","footnotes":"","jetpack_publicize_message":""},"categories":[3,117],"tags":[104,7,8,9,102,47,109,101],"jetpack_featured_media_url":"https:\/\/i0.wp.com\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-content\/uploads\/2019\/04\/cellnetwork.jpg?fit=1920%2C1357&ssl=1","jetpack_publicize_connections":[],"jetpack-related-posts":[{"id":499,"url":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/2019\/05\/14\/the-story-grid-czesc-4-jednostki-miary-fabuly\/","url_meta":{"origin":423,"position":0},"title":"The Story Grid cz\u0119\u015b\u0107 4: jednostki miary fabu\u0142y","date":"14\/05\/2019","format":false,"excerpt":"W niniejszym artykule chcia\u0142bym, za Shawnem Coynem, troch\u0119 przypomnie\u0107, a troch\u0119 usystematyzowa\u0107 to, jakie jednostki fabularne maj\u0105 zastosowanie do scenariuszy. Autor \"The Story Grid\" po\u015bwi\u0119ca im pi\u0105ty rozdzia\u0142 swojej ksi\u0105\u017cki. Oto pe\u0142na lista, od najmniejszej do najwi\u0119kszej: Beat Scena Sekwencja Akt (nie myli\u0107 z poj\u0119ciem Aktu w strukturze Trzech Akt\u00f3w)\u2026","rel":"nofollow","context":"W \"Scenariopisarstwo\"","img":{"src":"","width":0,"height":0},"classes":[]},{"id":377,"url":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/2019\/04\/23\/the-story-grid-czesc-2-mapa-opowiesci\/","url_meta":{"origin":423,"position":1},"title":"The Story Grid cz\u0119\u015b\u0107 2: Mapa opowie\u015bci","date":"23\/04\/2019","format":false,"excerpt":"Dzi\u0119kuj\u0119 wszystkim czytelnikom za uwagi do pierwszego artyku\u0142u z cyklu. S\u0105 dla mnie wa\u017cne. I wyci\u0105gam wnioski, tzn. b\u0119dzie kr\u00f3cej. ;) Poprzedni artyku\u0142 po\u015bwi\u0119cony by\u0142 gatunkowi, niniejszy traktuje o ciekawym narz\u0119dziu pisarskim Coyne'a: \"The Foolscap\". Moja propozycja polskiej nazwy to: \"Mapa Opowie\u015bci\". Inspiracj\u0105 jest rada, kt\u00f3rej udzieli\u0142 Norm Stahl Stevenowi\u2026","rel":"nofollow","context":"W \"Scenariopisarstwo\"","img":{"src":"","width":0,"height":0},"classes":[]},{"id":519,"url":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/2019\/05\/21\/the-story-grid-czesc-5-piaty-element\/","url_meta":{"origin":423,"position":2},"title":"The Story Grid cz\u0119\u015b\u0107 5: Pi\u0105ty element","date":"21\/05\/2019","format":false,"excerpt":"Zapraszam do zapoznania si\u0119 z ostatnim narz\u0119dziem z narz\u0119dziownika Coyne\u2019a: The Story Grid Spreadsheet. Oto lista pozosta\u0142ych narz\u0119dzi (o kt\u00f3rych mogli\u015bcie poczyta\u0107 w poprzednich artyku\u0142ach): Pi\u0119ciolistna Koniczyna s\u0142u\u017c\u0105ca do okre\u015blenia gatunku. FoolScap b\u0119d\u0105cy jednostronicow\u0105 map\u0105 opowie\u015bci. Pi\u0119\u0107 Pisarskich Przykaza\u0144, dzi\u0119ki kt\u00f3rym historia na ka\u017cdym etapie i poziomie trzyma widza w\u2026","rel":"nofollow","context":"W \"Scenariopisarstwo\"","img":{"src":"","width":0,"height":0},"classes":[]}],"_links":{"self":[{"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/423"}],"collection":[{"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/posts"}],"about":[{"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/types\/post"}],"author":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/users\/1"}],"replies":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/comments?post=423"}],"version-history":[{"count":12,"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/423\/revisions"}],"predecessor-version":[{"id":443,"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/423\/revisions\/443"}],"wp:featuredmedia":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/media\/440"}],"wp:attachment":[{"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/media?parent=423"}],"wp:term":[{"taxonomy":"category","embeddable":true,"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/categories?post=423"},{"taxonomy":"post_tag","embeddable":true,"href":"https:\/\/przygodyscenarzysty.pl\/wp-json\/wp\/v2\/tags?post=423"}],"curies":[{"name":"wp","href":"https:\/\/api.w.org\/{rel}","templated":true}]}}