Analiza scenariuszowa, czyli co?

Pierwotnie planowałem rozkładać na czynniki pierwsze filmy. Jednak z każdym mijającym miesiącem w którym odkładałem rozpoczęcie cyklu na później czułem coraz mocniej, że w moim pomyśle wyjściowym są luki. Postanowiłem zabrać się za analizę od drugiej strony – tej mi dużo lepiej znanej.

Praca konsultanta scenariuszowego polega na zadawaniu pytań. Najpierw dotyczą one samego pomysłu, przesłania i tematu. Potem bohaterów, przebiegu akcji i struktury. Następnie zarysu całości przedstawionej w drabince i/lub treatmencie. Aż w końcu dochodzimy do momentu w którym scenarzysta przedstawia mi pełną wersję scenariusza, a ja ją dokładnie analizuję i długo o niej rozmawiamy. Robię to już od dwóch lat i wydaje mi się, że ta wspólna podróż scena po scenie jest zawsze bardzo pouczająca tak dla autora jak i dla mnie. W niniejszym cyklu postaram się zrobić coś podobnego.

Celem poniższej analizy (i każdej następnej) będzie szczegółowe (na miarę możliwości formy artykułu) przyjrzenie się scenariuszom znanych filmów i zbadanie co w nich dobrze funkcjonuje, skutecznie oddziałuje na czytelnika i później widza, a także czy istnieją jakieś skazy sugerujące, że dokonane przez scenarzystę wybory nie były najbardziej optymalne.

 

Dlaczego „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri”?

Zdecydowałem się podjąć analizy scenariusza „Trzech billboardów za Ebbing, Missouri” autorstwa Martina McDonagh’a, ponieważ spełniał wszystkie najważniejsze kryteria:

  • Jest publicznie i legalnie dostępny.
  • Ma dużą wartość edukacyjną.
  • Film na jego podstawie zapadł mi w pamięć.

Dodatkową zaletą jest jego długość (83 strony), co przy pierwszym podejściu było niezwykle istotne. Nie bez znaczenia miała także nominacja do Oscara oraz nagrody Złotego Globu, BAFTY i festiwalu w Wenecji za scenariusz.

Dobrze, formalności za nami. Czas przejść do konkretów.

 

ANALIZA SCENARIUSZOWA #1: „TRZY BILLBOARDY ZA EBBING, MISSOURI”

 

 

PODSTAWOWE INFORMACJE

O filmie:

Reżyser: Martin McDonagh

Kraj: Wielka Brytania i USA

Produkcja: Blueprint Pictures / Film4 / Fox Searchlight Pictures

Szacowany budżet: 15 000 000$

Czas: 115 min

Obsada:

Frances McDormand jako Mildred

Sam Rockwell jako Dixon

Woody Harrelson jako Willoughby

Lucas Hedges jako Robbie

Abbie Cornish jako Anne

Peter Dinklage jako James

John Hawkes jako Charlie

 

O scenariuszu:

Autor: Martin McDonagh

Liczba stron: 83

Gatunek: dramat kryminalny

Logline: „A mother personally challenges the local authorities to solve her daughter’s murderwhen they fail to catch the culprit”.

Punkt wyjścia: Pogrążona w żałobie Mildred decyduje się w radykalny sposób zmusić miejscową policję do wytężonych poszukiwań sprawcy okrutnego morderstwa jej córki Angeli. W tym celu wynajmuje trzy duże billboardy na których wiesza wezwanie do działania skierowane bezpośrednio do uwielbianego przez lokalną społeczność szeryfa Willoughby’ego. Konflikt eskaluje gdy w sprawę miesza się skłonny do przemocy, będący pod silnym wpływem matki, zastępca szeryfa Dixon.

 

SPOSÓB ZAPISU

Na początek kilka spostrzeżeń na temat stylu pisania Martina McDonagh’a.

Wersja którą miałem okazję przeczytać pochodzi z kampanii przedoscarowej co jasno przekazuje pierwsza strona z ozdobnym logiem i hasłem „for Your consideration”. Niestety zabrakło daty i oznaczenia z którym draftem mamy do czynienia.

 

Postacie

„MILDRED HAYES, a woman in her early 50’s, driving along a country road, passes an old billboard, roadside.”

Tak brzmi pierwsze zdanie w scenariuszu. Jak widać autor poza wiekiem nie podaje żadnych szczegółów odnośnie swojej głównej bohaterki. Przy innych postaciach ogranicza się do równoważników zdań lub pojedynczych słów:

RED, a cool-looking young guy

JEROME, the black guy

WILLOUGHBY, chief of police

GEOFFREY, a fat dentist

JAMES, a local dwarf

 

Didaskalia

Po sposobie pisania didaskaliów można wyczuć, że autor doskonale wie, że będzie ten tekst reżyserował. Nie boi się umieszczać uwag odnośnie ruchu kamery („WE TRACK HIM IN ONE CONTINUOUS SHOT…”), czy sposobu wypowiadania dialogów („Quick-fire dialogue”).

Zdarza mu się także podpowiadać czytelnikowi, tak by żaden szczegół mu nie uciekł (np. „who interviewed MILDRED weeks back”).

 

Dialogi

Martin McDonagh słynie z pisania świetnych dialogów i „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” to absolutnie potwierdzają. Autor bardzo dba by każda z postaci miała swój własny styl wypowiadania się, co świetnie widać na przykładzie pierwszego dialogu Dixona:

The billboard reads, in large, stark letters “HOW COME, CHIEF WILLOUGHBY?”.

DIXON

Hey! What the Hell’s this?!

LATINO

Que?

DIXON

“How come Chief Willoughby?” what?

LATINO

What?

DIXON

Yeah!

LATINO

Huh?

DIXON

How come what?

LATINO

What?!

DIXON

Listen, I better start getting some straight answers outta you Mexican sons of bitches…

The 2ND LATINO has pointed to the distant SECOND billboard, making an odd little gesture, and DIXON looks over…

Prawda, że wystarczyło kilka równoważników zdań by otrzymać całkiem sporo informacji o Dixonie?

Odnośnie dialogów jeszcze jedna rzecz rzuciła mi się w oczy. McDonagh wykorzystuje podkreślanie wybranych słów by zwrócić na nie uwagę i położyć na nich mocniejszy akcent.

Przykład:

DIXON

You do not call an oficer of the law a fucking prick in his own station-house, Mrs Hayes. Or anywhere, actually.

 

Podczas lektury dobrze mi to funkcjonowało.

Innym fajnie użytym przez scenarzystę zabiegiem jest powtórzenie. W 49 scenie Red i Pamela odbywają dialog w którym ich siedem wypowiedzi pod rząd zaczyna się od tego samego słówka – Well. Nadaje to ich rozmowie odpowiedniej specyfiki, dopasowanej do tych bohaterów.

 

STRUKTURA / NARRACJA

„Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” ma klasyczną strukturę trzyaktową. Ubarwienia narracyjne w postaci retrospekcji występują incydentalnie.

Wyróżnikiem jest całkowita likwidacja scen ekspozycyjnych przed zakłóceniem, które pojawia się w drugiej scenie (a zapowiedziane jest już w pierwszej). Wszystkie niezbędne informacje przekazywane są nam na bieżąco, wraz z rozwojem akcji (jest to ostatnio bardzo popularny trend, który wielokrotnie świetnie się sprawdza).

 

SCENY

Poniżej przyglądam się bliżej piętnastu najważniejszym scenom, zwracając szczególną uwagę na konflikt, punkty zwrotne, ciąg przyczynowo-skutkowy, wpływ na akcję, przekazywane informacje.

 

Scena 2, strona 1: Mildred wynajmuje billboardy

Punkt wyjścia: Mildred pojawia się w biurze Ebbing Advertising Reda Welby’ego by wynająć trzy billboardy przy opuszczonej drodze.

Konflikt: opiera się na zderzeniu osobowości: dynamicznej, zdeterminowanej i bardzo konkretnej Mildred, z rozlazłym, niezorientowanym i niepewnym Redem.

Punkt zwrotny: Dostrzegam dwa: w pierwszym dowiadujemy się, że po drodze przy której stoją billboardy nikt nie jeździ (więc rodzi to pytanie po co Mildred te billboardy?). W drugim Red (i tylko Red, widz jeszcze nie) dowiaduje się co ma być umieszczone na tych billboardach i po jego reakcji orientujemy się, że to coś poważnego i niosącego duże konsekwencje (ponownie nie otrzymujemy od razu odpowiedzi, więc nasze zainteresowanie rośnie).

Wpływ na akcję: Według definicji struktury trzyaktowej ta scena jest zakłóceniem, katalizatorem wyzwalającym akcję, pierwszą kostką domina, która porusza wszystko.

Najważniejsze informacje: poznajemy imię i typ osobowości głównej bohaterki, ważność billboardów (ich cenę za miesiąc, co później będzie miało znaczenie), zostaje zasygnalizowana kwestia Angeli Hayes.

 

Scena 18, strona 11: Willoughby rozmawia z Mildred

Punkt wyjścia: Szeryf Willoughby, który personalnie został wezwany do działania na billboardach Mildred i podczas jej telewizyjnego wywiadu, postanawia osobiście porozmawiać z Mildred.

Konflikt: Konfrontacja przekonań Mildred i Willoughby’ego. Szeryf uważa, że zrobili wszystko by złapać sprawcę morderstwa, Mildred wierzy, że póki winny nie zostanie ukarany to nie można ustać w staraniach.

Punkt zwrotny: Informacja o śmiertelnej chorobie Willoughby’ego.

Wpływ na akcję: W mojej ocenie jest to pierwszy punkt zwrotny całej historii. Według definicji powinien wprowadzać w nowy świat, mieć potencjał generowania konfliktów w II akcie i stawiać główne pytanie dramaturgiczne. Pierwsze dwie kwestie są oczywiste: rozpoczęcie otwartego konfliktu z miejscową policją spełnia te kryteria.

Szukając pytania dramaturgicznego znajduję dwa: w linii akcji brzmi ono „Czy Mildred uda się zmusić policję do działania?”. W linii relacji można je sformułować następująco: „Czy Mildred pogodzi się ze śmiercią córki?”. To co powoduje, że te pytania mogą się w tym miejscu pojawić jest determinacja Mildred, która jest gotowa walczyć o swoje bez względu na wszystko, nawet na śmiertelną chorobę dobrotliwego szeryfa i ostracyzm lokalnej społeczności.

Najważniejsze informacje: Czynności wykonane przez policję w sprawie Angeli (liche nadzieje na znalezienie sprawcy), podbicie stawki (przypomnienie, że morderca pozostaje na wolności i może znowu zaatakować), informacja o śmiertelnej chorobie Szeryfa.

 

Scena 24, strona 15: Wizyta księdza

Punkt wyjścia: Mildred i Robbie’go odwiedza reprezentant lokalnej społeczności – ksiądz Montgomery.

Konflikt: Ksiądz Montgomery jasno artykułuje, że nikomu w miasteczku nie podoba się jej akcja, wytyka nie chodzenie do kościoła. Mildred w odpowiedzi wytacza najcięższe zarzuty w kierunku kościoła.

Punkt zwrotny: Niespodziewana wizyta księdza (szczególnie, że Mildred nie chodzi do kościoła, o czym za chwilę się dowiadujemy).

Wpływ na akcję: Ta scena i następująca chwilę później konfrontacja u dentysty mają na celu pokazanie ostracyzmu z jakim spotyka się Mildred. Pokazuje jej samotność.

Najważniejsze informacje: Mildred jest niewierząca, Lokalnej społeczności nie podoba się akcja Mildred. Robbie ma kłopoty w szkole ze względu na billboardy.

 

Scena 32, strona 22: Mildred na przesłuchaniu

Punkt wyjścia: Po naruszeniu nietykalności cielesnej dentysty Mildred zostaje zatrzymana.

Konflikt: Mildred vs Willoughby. Szeryf grozi Mildred ciągnięciem po sądach, drenażem finansowym, byłym mężem.

Punkt zwrotny: Atak kaszlu Szeryfa. Cząstki krwi lądują na Mildred. To całkowiecie zmienia nastrój sceny, tworzy nić porozumienia między bohaterami.

Wpływ na akcję: Problemy Mildred zaczynają się piętrzyć. Od spokojnych rozmów po aresztowanie, robi się coraz trudniej i niebezpieczniej.

Najważniejsze informacje: Dentysta chciałby ją oskarżyć o naruszenie nietykalności cielesnej, Mildred potrafi się mądrze bronić, sytuacja finansowa Mildred jest kiepska, jej były mąż, policjant, ją bił. Zdrowie Willoughby’ego się pogarsza.

 

Scena 36 i 37, strona 26: Wybuch Robbie’go i flashback z Angelą

Punkt wyjścia: Podczas mijania billboardów Robbie nie wytrzymuje i mówi Mildred jak boli go ciągłe przypominanie co stało się z Angelą.

Konflikt: W pierwszej jest to konflikt między Mildred i jej synem, który również ma dość tych billboardów. W drugiej we flashbacku widzimy ostatnią rozmowę między Mildred a jej córką, która zamienia się w potężną kłótnię.

Punkt zwrotny: W pierwszej zaskoczeniem jest gwałtowny wybuch Robbie’go, który do tej pory wydawał się milczącym wsparciem Matki. W drugiej scenie jeden duży punkt zwrotny zastąpiony jest kilkoma malutkimi zmieniającymi trajektorię kłótni (wyciągnięcie Mildred prowadzenia po alkoholu, informacja, że Angela często widuje się z ojcem, wulgarna odzywka Robbie’go).

Wpływ na akcję: Obie sceny pokazują relacje Mildred z dziećmi i obie są źródłem wzmożonych wyrzutów sumienia głównej bohaterki.

Najważniejsze informacje: Złość Robbie’go, dlaczego Angela wracała nocą piechotą, zarys relacji między Mildred i Angelą, szukanie przez Angelę wsparcia u ojca.

 

Scena 42, strona 31: Wkracza Charlie

Punkt wyjścia: Do tej pory o byłym mężu Mildred tylko słyszeliśmy (od Willoughby’ego, Angeli i samej Mildred). Teraz pojawia się osobiście.

Konflikt: Mildred vs Charlie. Charlie również domaga się zdjęcia billboardów, sugeruje ich nieskuteczność. Kłótnia szybko przechodzi na osobiste ścieżki (żarty z 19-letniej dziewczyny Charlie’go). Konflikt szybko eskaluje odsłaniając brutalną naturę Charlie’go (i jednocześnie niejako potwierdzając słowa Mildred o tym, że ją bił). Następnie dochodzi do konfliktu między Charlie’m a Robbie’m, który staje w obronie matki.

Punkt zwrotny: Trzy: wybuch agresji Charlie’go, sięgnięcie po nóż Robbie’go, wejście Penelopy rozładowujące sytuację.

Wpływ na akcję: To kolejna scena która nakłada na główną bohaterkę jeszcze większą presję i pokazuje, że w tej krucjacie jest absolutnie sama.

Najważniejsze informacje: Potwierdzenie sytuacji finansowej Mildred (za billboardy zapłaciła sprzedając przyczepę Charliego), pokazanie stosunków między Mildred a jej byłym mężem (i sugestia jak mogło wyglądać ich życie kiedy byli razem), przedstawienie Penelopy, informacja, że Angela przed śmiercią chciała zamieszkać z ojcem.

 

Scena 54, strona 43: Willoughby strzela sobie w głowę

Punkt wyjścia: Po spędzeniu cudownego dnia z rodziną szeryf Willoughby popełnia samobójstwo.

Konflikt: Opis samobójstwa zamyka się w siedmiu linijkach. Jest zwarty i konkretny. I takie są w filmie działania szeryfa. To sugeruje, że Willoughby się nie wahał, nie miał wątpliwości. Jednak za tym zdarzeniem na pewno kryje się olbrzymi konflikt wewnętrzny, Tym bardziej, że chwilę wcześniej, poprzez idylliczną scenę rodzinnego pikniku, pokazano nam z jak cudownym życiem postanowił się pożegnać.

Punkt zwrotny: Założenie worka, przyłożenie broni i pociągnięcie za spust.

Wpływ na akcję: Olbrzymi! Działania Mildred już do tej pory nie przysparzały jej sympatii w miasteczku, a co dopiero gdy doprowadzają one (czemu Szeryf osobiście w pośmiertnych listach zaprzecza, ale…) do śmierci uwielbianego i zasłużonego przedstawiciela prawa. Choć wydawało się to niemożliwe, presja nałożona na bohaterkę jeszcze się wzmaga!

Najważniejsze informacje: śmierć szeryfa, dużo informacji na temat jego charakteru (posprzątanie stajni, karteczka nakazująca nie zdejmowanie worka, niezgoda na poddanie się chorobie).

 

Scena 61, strona 47: Dixon wyrzuca Reda przez okno

Punkt wyjścia: Dixon dowiaduje się o samobójczej śmierci szeryfa. Postanawia wyładować swoją złość na Redzie.

Konflikt: Jasny i klarowny: Dixon vs Red i w wyniku tego Red vs okno i Red vs asfaltowa ulica.

Punkt zwrotny: Jakkolwiek spodziewamy się, że reakcja Dixona będzie agresywna i prawdopodobnie dopuści się przemocy, to jednak wyrzucenia człowieka przez okno, z pierwszego piętra, w biały dzień, na oczach wszystkich, raczej mało kto się spodziewał.

Wpływ na akcję: W wyniku tej akcji Dixon zostaje zwolniony z policji i niejako przez to zostanie poparzony (gdyby nadal był policjantem nie musiałby przychodzić po list od szeryfa w środku nocy). Scena ta umożliwia również później rozwinięcie przemiany Dixona, dając mu szansę otrzymania rozgrzeszenia za swoje grzechy.

Najważniejsze informacje: Bez Williughby’ego Dixon jest jak spuszczony ze smyczy Rottweiler – nikt i nic nie może go zatrzymać i zmusić do myślenia.

 

Scena 72, strona 57: Podpalenie billboardów

Punkt wyjścia: Mildred i Robbie zauważają płonące billboardy.

Konflikt: Mamy tutaj klasyczny przykład globalnego konfliktu, w którym bohater zmaga się z żywiołem, w tym przypadku ogniem. Ale McDonagh na tym nie poprzestaje i dokłada konflikt między Mildred i Robbie’m, oparty na podejściu do gaszenia pożaru – Mildred chce go ugasić za wszelką cenę, nie zważając na bezpieczeństwo, Robbie próbuje ją powstrzymać.

Punkt zwrotny: brak wyraźnego punktu zwrotnego.

Wpływ na akcję: W zemście za podpalenie billboardów Mildred postanowi spalić komisariat policji.

Najważniejsze informacje: Nic co do tej pory się wydarzyło nie zmieniło przekonania Mildred o słuszności jej działań. Dlatego próbowała za wszelką cenę ugasić billboardy nie zważając na własne bezpieczeństwo i (po raz kolejny) syna.

 

Scena 101, strona 65: Mildred podpala komisariat

Punkt wyjścia: Mildred, wściekła po podpaleniu billboardów, postanawia zemścić się w spektakularny sposób – niszcząc komisariat. W tym celu planuje obrzucić go koktajlami Mołotowa z znajdującego się na przeciwko biura Reda.

Konflikt: Chwila zawahania przed rzuceniem pierwszego koktajlu Mołotowa sugeruje konflikt rozgrywający się we wnętrzu Mildred. W dalszej części mamy klasyczny przykład zmagania się bohatera z żywiołem (Dixon vs ogień).

Punkt zwrotny: Pierwszy występuje gdy orientujemy się co de facto chce zrobić Mildred. Drugi kiedy z płonącego budynku wyskakuje Dixon.

Wpływ na akcję: Jesteśmy w drugim punkcie zwrotnym. Według definicji to moment w którym główny bohater jest najdalej od swojego celu, poniósł spektakularną porażkę, jest załamany, ale znajduje w sobie siłę by spróbować jeszcze raz zawalczyć o zrealizowanie swojego celu. Niewątpliwie spalenie billboardów jest dla Mildred wydarzeniem, które sprawiło (a przynajmniej tak w tym momencie się wydaje), że cały jej dotychczasowy wysiłek i olbrzymie poświęcenie poszło na marne. Jednak Mildred nie należy do postaci, które łatwo się załamują. Szybko decyduje się działać. I kiedy, na chwilę przed rzuceniem pierwszego koktajlu Mołotowa, klnie soczyście „Fuck them!”, wiemy, że podjęła decyzję walczyć do samego końca – swojego lub ich.

To jeden z tych, mniej licznych, przypadków kiedy druga część II punktu zwrotnego -decyzja o działaniu, jest ważniejsza niż umieszczenie bohatera w mrocznej jaskini największej porażki w opowiadanej historii.

To też punkt zwrotny w życiu Dixona, którego rola w drugiej części scenariusza (i filmu) tak zdecydowanie rośnie, że adekwatne wydaje się pytanie czy nawet nie wysuwa się przed Mildred (Uważam, że to celowy zabieg scenarzysty zastosowany by rozwiązać problem pojawiający się w tej części scenariusza). Bohater, pod wpływem głosu zza grobu, przechodzi przemianę, odbywa piekielną pokutę i w płomieniach rodzi się na nowo, jako porządny człowiek (co Willoughby zapowiada już na ósmej stronie).

Najważniejsze informacje: Przede wszystkim dostajemy paliwo do przemiany Dixona (list Willoughby’ego) i potwierdzenie nienaruszalności postawy Mildred.

 

Scena 113, strona 72: Dixon spotyka mordercę, pobicie

Punkt wyjścia: Dixon przypadkiem spotyka w barze człowieka, który chwali się kumplowi co zrobił jakiejś dziewczynie.

Konflikt: bezpośrednie starcie fizyczne pomiędzy Dixonem i mordercą.

Punkt zwrotny: Pierwszym punktem zwrotnym jest gdy Dixon słyszy opowieść mordercy. Drugim podrapanie go po twarzy w celu zdobycia jego DNA.

Wpływ na akcję: Daje nadzieję na złapanie sprawcy morderstwa Angeli i szansę na rehabilitację i przemianę Dixona.

Najważniejsze informacje: Dixon przeszedł przemianę, jest gotowy do poświęceń i zaczął myśleć jak policjant.

 

Scena 114, strona 74: Mildred vs Charlie vs James

Punkt wyjścia: Mildred, będąc na randce z Jamesem, spotyka Charliego i jego nastoletnią dziewczynę.

Konflikt: Mildred vs Charlie i Mildred vs James

Punkt zwrotny: Kilka: pierwszy to pojawienie się w restauracji Charliego. Drugi to wyznanie Charliego, że to on podpalił billboardy. Trzeci to wybuch Jamesa.

Wpływ na akcję: Dowiadujemy się w tej scenie, że billboardy podpalił Charlie. Jednak dla mnie jeszcze ważniejsze jest pokazanie, że prawdopodobnie Mildred nie będzie już w stanie powrócić ze swoim życiem na normalne tory. Morderstwo córki spowodowało w niej spustoszenie, którego nie da się już naprawić.

Najważniejsze informacje: Najważniejsza informacja to przyznanie się Charliego do podpalenia billboardów.

 

Scena 121, strona 78: Mildred godzi się z Dixonem

Punkt wyjścia: Dixon przychodzi do Mildred by powiedzieć jej, że być może znalazł sprawcę morderstwa Angeli.

Konflikt: Nie jest łatwo dostrzec konflikt w scenie w której jeden z bohaterów mówi szczerze drugiemu to co ten bardzo chce usłyszeć i znajdują wspólną nić porozumienia. Myślę, że można go dostrzec w ich wnętrzu – Dixon bardzo stara się nie rozbudzić nadmiernych nadziei Mildred, jednocześnie będąc bardzo dumnym z tego czego dokonał i równocześnie Mildred nie chce robić sobie zbyt wielkich oczekiwań mimo, że na tego typu informację czekała od wielu miesięcy.

Punkt zwrotny: „Thanks” – jedno, krótkie, szczere słowo Milderd na końcu ich rozmowy jest punktem zwrotnym w historii ich całej znajomości.

Wpływ na akcję: Daje nadzieję Mildred, że cały wysiłek jaki włożyła w tą sprawę nie poszedł na marne. Jest to też zaczątek, cytując klasyka, pięknej przyjaźni i sugestia wchodzenia Dixona w rolę Willoughby’ego (powtórzenie anturażu sceny gdy Willoughby odwiedza Mildred).

Najważniejsze informacje: Mildred dowiaduje się o znalezieniu podejrzanego w sprawie morderstwa jej córki.

 

Scena 129, strona 80: Let’s go to Idaho

Punkt wyjścia: Mildred dowiaduje się, że podejrzany Dixona nie jest mordercą jej córki.

Konflikt: Wewnętrzny u obu bohaterów: Mildred walczy by się nie załamać po informacji od Dixona i znaleźć motywację do dalszego działania, a Dixon zmaga się z rozczarowaniem jakie sprawił Mildred.

Punkt zwrotny: Mildred postanawia jechać do Idaho, do mordercy. Dixon chce się przyłączyć.

Wpływ na akcję: W tym momencie warto cofnąć się do sceny 18. Zadaliśmy wtedy dwa pytania: „Czy Mildred uda się zmusić policję do działania?” i „Czy Mildred pogodzi się ze śmiercią córki?”. Omawiana scena na nie odpowiada (W moim przekonaniu odpowiednio „Tak, przynajmniej Dixona” i „Nie, jeszcze nie teraz”), co czyni ją kulminacją całego filmu.

Najważniejsze informacje: Mildred dowiaduje się, gdzie podejrzany Dixona mieszka i mimo, że wie, że to nie on zamordował Angelę to wyraża chęć odwiedzenia go.

 

Scena 134, strona 82: Finał

Punkt wyjścia: Mildred i Dixon ruszają do Idaho by spotkać się z potencjalnym mordercą.

Konflikt: Wewnętrzny, dotyczy chęci zabicia gwałciciela.

Punkt zwrotny: Mildred przyznaje się, że to ona podpaliła komisariat, okazuje się, że Dixon o tym wiedział („Well, who the Hell else would it have been?”).

Wpływ na akcję: Zamknięcie filmu. Sugestia narodzin prawdziwej przyjaźni między Mildred i Dixonem.

Najważniejsze informacje: Dixon dowiaduje się, że to Mildred podpaliła komisariat.Poznają również swój punkt widzenia na zabicie gwałciciela.

 

Czego się nauczyłem?

Czas na najważniejsze wnioski jakie wyciągnąłem z lektury bardzo ciekawego scenariusza „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” autorstwa Martina McDonagha:

  • Niech scena otwierająca sugeruje klimat opowieści i zwiastuje cały film.
  • Zaczynaj szybko! Przedstawienie normalnego świata protagonisty jest przereklamowane!
  • Szkoda czasu i miejsca na szczegółowe opisy postaci, chyba, że ma to znaczenie fabularne.
  • Wyrażaj bohaterów dialogami.
  • Podkreślanie (akcentowanie) słów w dialogach może dobrze działać.
  • Jeśli na początku wzbudzisz względem protagonisty empatię u widzów, potem możesz pozwolić by robił dużo rzeczy, które mogą mu sympatii nie przysparzać.
  • Warto dbać o środowisko wokół najważniejszych bohaterów – ono świetnie o nich „opowiada” (Mildred i jej były mąż, Dixon i Mamusia, Willoughby i cudowna, idylliczna rodzina).
  • Czasami bohaterowie mogą dobrze funkcjonować nawet po śmierci (listy Willoughby’ego).
  • Pamiętaj, żeby skala kłopotów protagonisty rosła lawinowo.
  • Protagonista nie musi przechodzić głębokiej przemiany jeśli inna ważna postać przechodzi ją bardzo wyraźnie.
  • Planowanie zabójstwa zbliża ludzi. 😉

 

Na koniec…

Pierwsza analiza za nami! Mam nadzieję, że przyda się wam w pracy nad własnymi tekstami. Dajcie znać w komentarzach czy przyjęta przeze mnie formuła wam odpowiada, czy czegoś wam zabrakło, czy macie ochotę na więcej, a jeśli tak to analizy jakich filmów by was najbardziej interesowały. Będę wdzięczny za wszystkie uwagi!